Development L159 week 1: een hoop gestress

Ancistrus L159 één uur oud

Inmiddels zijn we een week verder en ik een heleboel ervaringen rijker. Wat is dat een gedoe zeg, vissen kweken!! De afgelopen dagen hebben maar weer eens duidelijk gemaakt hoe grillig moeder natuur kan zijn en dat je, als je als fotograaf met dieren werkt, op alles voorbereid moet zijn. Het goede nieuws; de eerste foto van de serie van de Ancistrus L159 van Development is klaar en het fotograferen was deze keer het makkelijkere deel.

Gaat het wel lukken?

De eerste dagen, nadat ik de eitjes ontdekt had, verliepen nog vrij soepel, maar donderdagavond ging het mis; er werden er een aantal wit in plaats van geel, wat kan wijzen op een schimmel. De beschimmelde eitjes moeten eigenlijk zo snel mogelijk verwijderd worden, anders kunnen ze allemaal besmet worden en gaat alles verloren. Maar hoe dat je dat, zo’n minuscule dingen uit elkaar halen zonder de goede eitjes te beschadigen? De eerste pogingen liepen op niets uit en ik zag de situatie per uur slechter worden. Vrijdagochtend zag ik in de eitjes, die nog wel goed waren, duidelijk een klein visje tevoorschijn komen, dus heb ik een rigoureuze beslissing genomen; in plaats van zoveel mogelijk eitjes laten zitten en alleen de hele slechte weghalen, leek het me beter om me op de paar 100% zeker goede te richten. Ik heb hiervoor de eitjes in een apart bakje gedaan en ben gaan priegelen met een injectiespuit en –naald en een pincet. In eerste instantie zag ik het somber in, want er zaten nog steeds stukjes aangetast weefsel aan de eitjes die ik wilde redden, maar naarmate de dagen begonnen te vorderen en de eitjes niet verder achteruit gingen, begon ik weer hoop te krijgen. Maandagochtend keek ik in het kweekbakje en opeens zag ik iets bewegen; het eerste visje was uit het ei gekomen. Een paar minuten later begon nummer twee te bewegen en in de loop van de dag volgden er nog 8; veel meer dat ik had verwacht.

Beschimmelde eitjes

Het fotograferen

Zodra de visjes er waren, kwam de tweede ‘fase’ om de hoek kijken; nu moesten ze ook nog op de foto. In eerste instantie heb ik wat ‘gewone’ foto’s in de bak gemaakt, maar dat past natuurlijk niet bij de rest van de serie. Daarvoor moeten ze tegen een witte achtergrond gefotografeerd worden in mijn speciaal daarvoor ontworpen fotoaquarium. Omdat ik behoorlijk twijfelde of de eitjes wel uit zouden komen, had ik nog geen voorbereidingen voor het fotograferen getroffen, dus gelijk alle batterijen in de laders gezet en het fotoaquarium, dat ik tijdelijk voor iets anders gebruikt had, klaar gemaakt. De foto’s worden gemaakt met twee ‘normale’ opzetflitsers, maar een aantal weken geleden is mijn meest gebruikte flitser kapot gegaan en met de nieuwe had ik nog nooit in deze setting gewerkt. Dus de handleiding erbij gepakt, maar daar staan tegenwoordig alleen de basis functies in; de meeste dingen die je niet weet staan in de uitgebreidere digitale handleiding. Heel erg handig, maar niet heus. Even Googlen was sneller dan op zoek gaan naar de uitgebreide handleiding en daar kon ik vrij snel vinden wat ik zocht. De beide flitsers communiceerden gelukkig prima met elkaar (wat altijd afwachten is na de introductie van het nieuwste model) dus ik kon aan de slag met alles opzetten.

Kwetsbare diertjes

Het fotograferen vond ik nog best wel spannend, want je hebt te maken met zeer kwetsbare diertjes en je wilt hun leven niet op het spel zetten. Dus eerst even een paar proeffoto’s gemaakt met een slak, die daar wat beter tegen kunnen. Toen alles echt helemaal klaar stond kwam het volgende probleem; hoe moet je een visje van een paar millimeter uit het kweekbakje halen. Eerst een wat groter plastic lepeltje geprobeerd, maar dat lukte niet, dus heb ik uiteindelijk één van de visjes met een slangetje uit de bak gehaald door middel van afhevelen. ‘Leeft hij nog?’ is het eerste wat je je afvraagt zodra hij in het bakje zit en dat was gelukkig het geval. Met al dat gedoe is het fotograferen zelf eigenlijk een peulenschil en binnen een paar minuten had ik een paar goede opnames en kon hij weer terug naar het kweekbakje bij zijn broertjes en zusjes. Inmiddels zijn we weer twee dagen verder en ondanks dat ik het soms doodeng vind, leeft iedereen nog. De visjes groeien echt als kool. Het plan was om én om de 5 dagen én om de 7 dagen een serie te maken en achteraf te beslissen welk ‘tijdspad’ het beste is, maar het gaat zo snel dat de kans groot is dat ik de serie om de 7 dagen vrij snel laat vallen, omdat je dan teveel van de ontwikkeling mist. Dus wederom: wordt vervolgd…

Ancistrus L159 twee dagen oud