Van angst voor dieren naar dierenfotograaf

Joep

Vandaag zat ik in de auto op weg naar de kinderboerderij om het kalfje te gaan fotograferen en toen begon ik na te denken over het thema veiligheid en dieren fotograferen. Tijdens deze fotoshoot is moeder koe ook aanwezig en dat is toch een flink dier in een niet zo grote ruimte. Dat kan potentieel gevaarlijk worden als ze bijvoorbeeld begint te schoppen. Wat  gek is, is dat ik bij alle dieren die ik gefotografeerd heb, eigenlijk nog nooit op welke manier dan ook bang geweest ben. Wat nog opmerkelijker is, is dat ik vroeger als kind juist altijd heel bang voor dieren was. Door mijn hond Joep is dat allemaal anders geworden.

Kinderboederij Klaverweide

Het toevallige is dat één van mijn minder leuke ervaringen met dieren als kind juist heeft plaatsgevonden op de kinderboerderij waar ik nu aan het fotograferen ben. Ik was 2 of 3 jaar oud en zat in de buggy toen er bij het binnengaan van Kinderboerderij Klaverweide een geit iets te enthousiast op me af kwam rennen, waar ik heel erg van schrok. Of dat de enige aanleiding was of dat er nog meer dingen aan ten grondslag gelegen hebben, weet ik niet, maar vanaf dat moment was ik als de dood voor veel dieren. Wat best raar was, want ik vond ze wel heel erg leuk, had een kast vol met boeken over dieren, wilde later in de dierentuin gaan werken, maar als ze dichtbij kwamen vond ik dat eng. Het ergste was dit met honden. Daar was ik echt heel erg bang voor. Als ik ergens liep en er kwam een hond in de buurt, heb ik regelmatig mijn moeders arm helemaal fijngeknepen. Veel dieren merken dat je bang bent, waar ze zelf ook onzeker van kunnen worden. Daarom reageren ze anders, wat minder vriendelijk over kan komen, waardoor bij degene die bang is het gevoel dat ze eng zijn alleen maar wordt versterkt.

Wietske en Joep

Het feit dat ik bang voor honden was, begon ik steeds vervelender te vinden, dus vond ik dat ik er iets aan moest doen. Ik ging nadenken over de oorzaak en kwam tot de conclusie dat ik honden heel erg leuk vond, maar er bang voor was, omdat ik eigenlijk geen ervaring met ze had. Kon je een hond wel op z’n rug aaien, of zou hij dan gelijk gaan bijten? De door mij bedachte oplossing was best een beetje extreem, maar wel eentje die me in één klap zou kunnen ‘genezen’; ik wilde een hond. Dat werd een Heidewachtel en een paar maanden later stonden we op de wachtlijst voor een pup. Ondanks dat ik nog geen eigen hond had, begon er toch al een hoop te veranderen. De grootste oorzaak hiervan was Wietske, de hond van mijn pianolerares. Ik had haar over mijn plan verteld en toen vroeg ze of het misschien zou helpen als Wietske bij de lessen aanwezig zou zijn. In het begin was het een beetje ongemakkelijk, maar al snel ging het beter en werden we de beste vriendjes. Een paar weken later kwam Joep en toen was ik mijn angst helemaal kwijt.

Geen angst meer

Nu is de situatie zo ongeveer 180 graden omgedraaid; ik ben in het hok van asielhonden gekropen om ze te fotograferen, ik heb op de grond gelegen bij een Doberman (van te voren vroeg ik me af of dat wel verstandig zou zijn, maar na 1 seconde wist ik dat het goed zat en hij te vertrouwen was), zit nu regelmatig tussen de geiten en schapen en heb zelfs met een hele grote koe ‘geknuffeld’. Een grote wurgslag om mijn nek vond ik super interessant in plaats van eng, dus reptielen of insecten handelen is ook geen probleem meer en zelfs met spinnen gaat het steeds beter. De enige situaties waar ik me nog wel eens ongemakkelijk bij voel is als er meerdere honden bij elkaar zijn (door een vervelende ervaring met Joep en een andere hond) of als er een pitbullachtige met een raar baasje achter me loopt, die ik niet in de gaten kan houden. Achteraf ben ik heel erg blij dat ik de beslissing genomen heb om iets aan mijn angst te doen. Anders had ik nooit dit werk gedaan en had ik alle bijzondere en leuke momenten met dieren moeten missen.