Spannende timing; Pijlgifkikkers Epipedobates anthonyi

Kikkerdril van de Epipedobates anthonyi

‘Ik heb kikkerdril gevonden, zal ik het zondag voor je meenemen?’ Zo begon het grote onbekende avontuur van de pijlgifkikkers. Voor Development wilde ik al langer graag de metamorfose van kikkervisje naar kikker fotograferen. De meest voor de hand liggende optie zou kikkerdril uit de sloot zijn, maar dat is nogal seizoensgebonden, wat wel eens slecht zou kunnen uitkomen met mijn vakantie en officieel is het houden van bepaalde soorten uit de natuur niet toegestaan. Een kennis verzorgt op haar werk een groep pijlgifkikkers en neemt zelf regelmatig dril mee naar huis om de ontwikkeling van de jonge dieren in de gaten te houden. Van haar kon ik een beetje dril van een pijlgifkikker, de Epipedobates anthony, lenen en dus dat leek me een goede oplossing.

Timing

Eigenlijk was het plan om de kikkerserie tot na mijn vakantie uit te stellen, maar opeens was er dril op een heel gunstig moment dat we elkaar toch op een beurs zouden zien, dus hebben we besloten om het toch maar te proberen. Ik had alleen nog maar 9 weken tot mijn vakantie, dus moest ik de gok nemen dat in die tijd het dril zou uitkomen en de kikkervisjes zich volledig tot kikkers zouden ontwikkelen. Dat was best wel een grote gok, want op internet kwam ik getallen van 60 dagen en meer tegen.

Van eitje tot kikkervisje

Gelukkig kwamen na een paar dagen de eerste eitjes al uit. Dat was best nog wel een heikele fase, want het dril moest vochtig blijven, maar mocht niet onder water staan, omdat dan de kikkervisjes in de eitjes zouden verdrinken. Van de andere kant moesten de uitgekomen kikkervisjes wel genoeg water hebben om in te zwemmen. En natuurlijk kwamen ze niet allemaal tegelijkertijd uit. Uiteindelijk heb ik de gok genomen en de uitgekomen kikkervisjes in een apart bakje met meer water gezet. Dat ging gelukkig goed.
Tot nu toe was ik alleen een aquarium gewend om jonge ‘vissen’ groot te brengen. Daarbij maak je gebruik van een filter en waterwissels om een goede waterkwaliteit te behouden. Omdat kikkervisjes van pijlgifkikkers in kleine poeltjes leven, wordt aangeraden om ze in een ‘gewoon’ bakje zonder filter en zo min mogelijk waterverversingen groot te brengen. Dat was dus best wel wennen; ik ben weet ik veel hoeveel keer bang geweest dat ze dood zouden gaan. Gelukkig deden ze het prima, hoe vies het water ook was.

Ga ik het wel halen?

In de eerste weken veranderde er maar weinig; de kikkervisjes werden groter, maar er was nog geen enkel teken van ontwikkelende pootjes zichtbaar, dus ik ging er al vanuit dat ik het nooit zou halen in 7 weken. Na iets meer dan 5 weken was eindelijk het eerste achterpootje zichtbaar. Dus heb ik snel wat stenen in de bak gelegd om een landgedeelte te maken. Maar nog steeds bleef de ontwikkeling langzaam gaan; met nog een week te gaan hadden ze net 4 pootjes en begonnen ze steeds meer het uiterlijk van een kikker te krijgen. Maar ze hadden ook nog steeds een lange staart en ik had begrepen dat het nog wel even zou duren voordat deze verdwenen zou zijn. Ik had me er dus al min of meer bij neergelegd dat ik na mijn vakantie opnieuw zou moeten beginnen.
En toen gebeurde het ondenkbare; binnen 2 dagen was de staart helemaal verdwenen en hopten er opeens mini kikkertjes door de bak. Precies op tijd voor de laatste foto.

Jonge kikker net aan land

Terug naar huis

Een paar dagen later heb ik de kleine kikkertjes weer aan mijn kennis teruggegeven en die wonen nu in een zeer groot terrarium samen met hun soortgenoten. Maar het was opeens wel een beetje leeg in huis, want stiekem ben ik toch wel pijlgifkikker fan geworden. Ik sluit niet uit dat ik ooit een poging ga wagen om zelf een andere soort van deze bijzondere diertjes te gaan kweken.